Wydawca treści
hodowla
rozdrabniacz do gałęzi (foto K.Polus)
Gospodarczy drzewostan nasienny (widoczna żółta linia przerywana -foto K.Polus)
W pierwszym planie uprawa, dalej już młodnik (foto K.Polus)
Uprawa pochodna sosny (foto K.Polus)
sadzenie ręczne (foto K.Polus)
Akcja zalesieniowa (foto K.Polus)
Orka talerzowa na zrębie (foto K.Polus)
szkółkarstwo kontenerowe (foto K.Polus)
Zadołowane sadzonki świerka (foto K.Polus)
sadzenie mechaniczne (foto K.Polus)
sadzenie gat. liściastych "pod szpadel" (foto K.Polus)
widok ze szkółki leśnej (foto K.Polus)
uprawa wielolatek (foto K.Polus)
Jednoroczne sadzonki sosny posadzone w bruździe (foto K.Polus)
„Choć cel jest wzniosły i odległy, to droga do niego zaczyna się tu i dziś." (Hans Leibundgut).
Celem, o którym jest mowa w powyższym cytacie jest trwale zrównoważona gospodarka leśna, a drogą prowadzącą do tego celu są zabiegi hodowlane wykonywane przez leśników w poszczególnych stadiach rozwojowych lasu.
Podstawą do planowania czynności hodowlanych jest typ siedliskowy lasu i gospodarczy typ drzewostanu. Rozpoznanie glebowo-siedliskowe oraz skartowanie siedlisk leśnych zostało przeprowadzone w Nadleśnictwie Wymiarki w 1999 roku i zawarte jest w Operacie Siedliskowym wg stanu na dzień 1 stycznia 2000 roku.
Przed wprowadzeniem nowego pokolenia na powierzchniach zrębowych powierzchnie przeznaczone do odnowień muszą być oczyszczone. W tym celu rozdrabnia się pozostałości pozrębowe przy pomocy rozdrabniaczy, lub wyrabia się gałęzie na cele opałowe.
Do odnowienia lasu wykorzystuje się jedno- lub dwuletni materiał sadzeniowy z odkrytym lub zakrytym systemem korzeniowym. Najczęściej stosowaną metodą sadzenia jest sadzenie ręczne pod kostur. Dotyczy ono przede wszystkim gatunków iglastych. Gatunki liściaste sadzi się ręcznie w tzw. jamkę.
Pielęgnowanie gleby w uprawach polega na odchwaszczaniu i uwalnianiu sadzonek z niepożądanych domieszek i rozluźnieniu zwarcia.
W młodnikach wykonuje się przerzedzenia drzewek, usuwa wadliwe i rozpieracze. Zabiegi te noszą nazwę czyszczeń wczesnych lub czyszczeń późnych.
W drągowinach dalej prowadzi się przerzedzanie drzew, wyprzedzając w ten sposób proces naturalnego wydzielania i jednocześnie poprawia warunki wzrostu pozostawionym drzewom. Te zabiegi nazywamy trzebieżami wczesnymi.
Trzebieże późne wykonujemy w starszych drzewostanach. Ich zadaniem jest dalsze rozluźnianie zwarcia, popieranie dobrych jakościowo drzew jak również inicjowanie powstawania odnowienia naturalnego.
Średnie, roczne rozmiary poszczególnych zadań hodowlanych w Nadleśnictwie Wymiarki wg PUL na lata 2020-2029 wynoszą:
- odnowienia i zalesienia na powierzchni otwartej - 189 ha,
- odnowienia i zalesienia pod osłoną - 57 ha,
- podsadzenia produkcyjne - 9,4 ha,
- dolesianie luk - 0,78 ha,
- poprawki i uzupełnienia - 0,34 ha.
- wprowadzanie podszytów (łącznie w 10cio-leciu) - 4,60 ha
- pielęgnowanie gleby - 42 ha,
- czyszczenia wczesne - 96 ha,
- czyszczenia późne - 190 ha.
Pobierz Zasady Hodowli Lasu.
Najnowsze aktualności
Już czas na przywrócenie mokradeł
Już czas na przywrócenie mokradeł
W dniu 2 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Mokradeł.
Jest to światowa kampania, której celem jest podnoszenie świadomości społecznej o roli terenów podmokłych w przyrodzie. Co roku obchodzona jest 2 lutego – na pamiątkę podpisania w 1971 r. międzynarodowej Konwencji o obszarach wodno-błotnych (tzw. Konwencja Ramsarska).
Dotychczas ratyfikowały ją 172 państwa, które wyznaczyły ponad 2 500 obszarów wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu. Polska jest stroną Konwencji od 22 marca 1978 r., i zgłosiła na listę 19 obszarów wodno-błotnych.
Zgodnie z treścią Konwencji Ramsarskiej, obszarami wodno-błotnymi są „...tereny bagien, błot i torfowisk lub zbiorniki wodne, tak naturalne jak i sztuczne, stałe i okresowe,
o wodach stojących lub płynących, słodkich, słonawych lub słonych, łącznie z wodami morskimi, których głębokość podczas odpływu nie przekracza sześciu metrów”.
Strony Konwencji, w tym również Polska, zobowiązane są do:
- mądrego użytkowania wszystkich mokradeł,
- włączenia obszarów spełniających kryteria na listę obszarów wodno-błotnych
o międzynarodowym znaczeniu i zapewnieniu im skutecznego zarządzania, - współpracy międzynarodowej w ochronie mokradeł transgranicznych.
Ważnym aspektem włączenia obszarów wodno-błotnych na listę Ramsar jest charakter ekologiczny obszaru.
Konwencja definiuje mądre użytkowanie terenów podmokłych jako „utrzymanie ich ekologicznego charakteru, osiągnięte poprzez wdrożenie podejścia ekosystemowego, w kontekście zrównoważonego rozwoju”. Rozsądne wykorzystanie można zatem postrzegać jako ochronę i zrównoważone użytkowanie terenów podmokłych oraz wszystkich świadczonych przez nie usług z korzyścią dla ludzi i przyrody.
Jaka jest rola obszarów wodno-błotnych?
Tereny podmokłe magazynują wodę i podnoszą jej jakość, zapewniając odporność na suszę. Chronią przed powodziami i skutkami nawalnych deszczy. Na całym świecie mokradła dostarczają żywności, zapewniają transport wodny i rekreację. Utrzymują różnorodność genetyczną, biocenotyczną i ekosystemową, odgrywają kluczową rolę w cyklach życiowych wielu gatunków oraz w corocznych wzorcach migracyjnych.
Co zagraża mokradłom i jak możemy je chronić?
Tereny podmokłe ulegają degradacji i utracie na skutek rosnących wymagań coraz liczniejsze populacji ludzkiej. Nadmierna eksploatacja terenów podmokłych coraz bardziej zagraża ich zdolności do świadczenia niezbędnych nam usług. Aby temu przeciwdziałać, musimy zapewnić mądre zarządzanie terenami podmokłymi i znajdującą się w nich wodą, przywrócić zdegradowane tereny podmokłe i stworzyć nowe, jeśli to konieczne, aby odzyskać usługi, których potrzebujemy.
Zapraszamy do zapoznania się z materiałami dotyczącymi kampanii umieszczonymi
w plikach do pobrania.
